ماجرای شلیک مامور گشت ارشاد در پارک پردیسان| جزییات حادثه

سه نفری به دفتر روزنامه آمده اند؛ زن، شوهری که به سختی پله های دفتر روزنامه را بالا می آید و دختر 1 1ماه ای که در آغوش مادر است.

هشتم اردیبهشت با آنها تماس گرفته بودم تا درباره حادثه ای که گفته می شد در پارک پردیسان برایشان رخ داده با آنها گفت وگو کنم. به خاطر حادثه رخ داده در پارک، در بیمارستان و درگیر جراحی بودند و گفتند شرایط گفت وگو ندارند.

چند روز بعد مجددا تماس گرفتم، این بار گفتند که نمی خواهند فعلا حرفی در این باره بزنند و اجازه می دهند تا روند قانونی شکایتشان طی شود؛ اما اکنون چند روزی است که تصمیمشان تغییر کرده است.

پرونده شکایتی که بابت شلیک یکی از نیروهای گشت ارشاد به مرد این خانواده شده بود، نه تنها پیش نمی رفت، بلکه با سویه هایی روبه رو شد که این خانواده ترجیح دادند ماجرا را با رسانه ها در میان بگذارند.

ماریا عارفی و همسرش رضا مرادخانی به همراه دخترشان، روز هشتم اردیبهشت 1401 در پارک پردیسان تهران به قصد ورزش کردن در حال قدم زدن بودند که ورود گشت ارشاد، تذکر بابت حجاب و درگیری های پس از آن بین این خانواده و مأموران گشت ارشاد، به شلیک گلوله ختم می شود.

مرادخانی که سال ها بوکسور تیم ملی ایران بوده و مدال های آسیایی و جهانی متعددی در کارنامه ورزشی اش دارد، حالا و پس از آن حادثه نه تنها زندگی ورزشی اش با خطر روبه رو شده بلکه معاش خانوادگی آنها نیز که با تکیه بر مربیگری بوده، مورد تهدید واقع شده است.

آنها چیزی نمی خواهند جز اجرای عدالت. بار اصلی این گفت وگو بر عهده ماریا است و در بخش هایی از مصاحبه، نظرات مضروب این حادثه یعنی رضا را خواهید خواند. مشروح این گفت وگو را در ادامه می خوانید.

از دقایقی پیش از حادثه شروع کنیم.

ساعت 6 یا 6:30 روز هشتم اردیبهشت امسال بود که ما یک بعدازظهری مثل همیشه عصرها که شوهرم از سر کار می آید، برای اینکه حال و هوایی عوض کنیم، برای پیاده روی رفتیم. ماشین را پارک کردیم و برای پیاده روی و ورزش راهی شدیم.

کلاه سرتان بود؟

نه. روسری بود. کاش کلاه سرم بود. روسری سرم بود. ما خودمان چند سال است داریم در این سیستم زندگی می کنیم. در تیم ملی کشوری بودیم و به مسابقات خارج از کشور رفته بودیم که همیشه باید اصول را رعایت می کردیم.

خودتان می دانید که تیم های ملی چطوری هستند، اصلا نباید حجابت مشکلی داشته باشد، در مسابقات حتی یک لحظه مقنعه نباید از سرمان بیفتد.

نمی آییم سر لخت به خیابان برویم که. همسرم هم که سال ها ملی پوش بوکس ایران بوده و مدال های آسیایی زیادی برای ایران به دست آورده است. همه موازین مرتبط با قوانین کشور را هم می دانیم.

همان روسری را آن مرد موقع درگیری به راحتی از سرم کشید و دوباره خانم هایی که در اطراف بودند روسری من را از زمین برداشتند و به من دادند.

اجازه بدهید قدم به قدم پیش برویم. شما وارد پارک پردیسان شدید و چند دقیقه بعد چه اتفاقی افتاد؟

ماشین را پارک کردیم و شاید صد قدمی راه رفتیم و از قسمت ورودی باغ وحش وارد پارک شدیم و داشتیم با همدیگر صحبت می کردیم. محو حرف های خودمان بودیم.

به قول معروف شاد و شنگول رفته بودیم یک هوایی عوض کنیم. چند لحظه ای رضا دو قدم از من جلوتر رفته بود که ناگهان یک ماشین جلوی من ایستاد، از این ماشین های گشت ارشاد.

خانمی که لب پنجره بود گفت: خانم کد ملی تان را بدهید؟ گفتم کد ملی من؟ برای چه؟ گفت حالا شما بدهید، الان معلوم می شود. من همین طوری ترسیدم و گفتم برای چه؟ بعد همسرم برگشت. گفت خانم فقط می خواهیم استعلام کنیم ببینیم مشکل اخلاقی داری یا نه؟ گفتم چه مشکل اخلاقی ای؟

همان موقع گفتید که ورزشکار تیم ملی هستید؟

بله. همان موقع گفتم هم اسم من و هم اسم همسرم را در گوگل بزنید، مشخص می شود چه کاره هستیم. نیامدیم در خیابان علافی کنیم. اسمم را بزنی نیازی به کد ملی ندارد.

بعد شوهرم گفت چه شده؟ گفتم می گوید کد ملی بده ببینم مشکل اخلاقی داری یا نه! شوهرم گفت چی؟ خانم من چه مشکل اخلاقی داشته باشد؟ خیلی به شوهرم برخورد. همین لحظه یک مأمور آقا از جلو پیاده شد. در را باز کرد و گفت آقا! شما بیا این ور و دخالت نکن. داره با خانمت حرف می زنه! همسرم گفت که خودت می گویی خانمت، پس به من ربط دارد. خانم من چه مشکل اخلاقی دارد؟ من داشتم به خانمه می گفتم خانم! تو رو خدا روز ما را خراب نکنید. ما آمدیم پیاده روی و یک هوایی بخوریم. چرا بیخودی گیر می دهید؟

رضا خودش خیلی روی این قضیه حساس است. ما یک سال و خرده ای برای مسابقات در ترکیه زندگی کردیم. شوهرم در آنجا برای تیم فنرباغچه مسابقه می داد و من آنجا هم حجاب داشتم. حتی شوهرم اجازه نمی داد با آستین کوتاه در باشگاه تمرین کنم. من در آنجا بدون حجاب نبودم. بعد من چطوری بیایم بیرون بدون روسری پیاده روی کنم؟

چند نفر بودند؟

دو آقا و چهار خانم. کم کم همه پیاده شدند. یکی از آقایون با لباس شخصی بود و یکی هم لباس نظامی به تن داشت (لباس سبز). بعد همه پایین آمدند و رضا گفت: نه، می خواهم بدانم خانم من چه مشکلی دارد؟ اگر چیزی هست من باید بدانم دیگر. همسرش هستم. اصلا قانون هم این را می گوید؛ می گوید دفاع از همسر مشروع است.

رضا: تازه به جز همسرم دختر کوچک مان هم در آغوش ماریا بود. مثلا خانوادگی برای یک فعالیت سالم به پارک رفته بودیم.

درگیری از کجا جدی شد؟

مشغول همین حرف ها بودیم که همان کسی که لباس نظامی به تن داشت جلو آمد و به رضا گفت: می گویم به تو ربطی ندارد. به شوهرم گفت خیلی داری حرف می زنی. شوهرم هم گفت این چه طرز حرف زدن است؟ من فقط می پرسم همسرم چه مشکلی دارد؟ اینجا بود که همان فرد دست به اسپری برد. من که این صحنه را دیدم، ترسیدم. گفتم آقا یعنی چه؟ چرا دستت را سمت اسپری فلفل می بری. این را که گفتم اسپری را سر جایش برد. آقای دیگری هم که با آنها بود، لباس شخصی (لباس سرمه ای) داشت و همشهری خودمان هم بود.

از کجا فهمیدید همشهری شماست؟

رضا: من به خانمم به لُری گفتم که آرام باش و چیزی نیست.

بعد به رضا گفت که اینها به شما گیر دادند، یک معذرت خواهی کنید و بروید تمام شود. رضا هم گفت با اینکه کاری نکردم؛ اما به هر حال خانواده هستیم و بهتر است ادامه پیدا نکند. اگر صدایم را یک مقدار بالا بردم معذرت خواهی می کنم، تمام شود. رضا رفت پیش آن مأمور مرد گفت: من کاری نکردم اما معذرت می خواهم؛ ولی طرف ول کن نبود. گفت: نه، تو خیلی ادعای گردن کلفتی ا ت می شود، گول هیکلت را نخور. پررو شدی و هِی داری (دور از جان رضا) زر زر می کنی. بعد من گفتم آقا! چی داری می گی؟ همین طور یک حرف زشت به من زد (حالا جایش نیست اینجا بگویم) و بعد گفت دهنت را ببند. رضا هم برگشت گفت: خودت دهنت را ببند. این را که گفت –ضارب که اسپری را آماده کرده بود- شروع کرد به اسپری زدن سمت ما. جفت هم ایستاده بودیم و دخترم هم در آغوشم بود. آن فرد اسپری را دو، سه بار آورد و به سمت رضا پاشید که روی سر دخترم و روی دهن من هم ریخت که تا پایان شب همه دهنم می سوخت. رضا هم که تحت تأثیر اسپری فلفل چشم هایش را گرفت و افتاد زمین.

رضا: فقط می ترسیدم نکند در چشم زن و بچه ام هم اسپری بزند. از این به بعد دیگر رضا با چشمان بسته با آن مرد با هم گلاویز شدند. من هم داشتم جیغ و داد می کردم. آن مردی که بار اول وساطت کرده بود، رفت جدایشان کرد. رضا هم اصلا نمی دید. دیگر مردم هم جمع شده بودند و جیغ می زدند. زن ها و مردها همه داد و بیداد که جوان مردم را زدند و فلان. نیروهای گشت ارشاد که رفتند مردم را متفرق کنند و اجازه ندهند فیلم بگیرند، رضا از زمین بلند شد و هی تلوتلو می خورد؛ چون چشم هایش جایی را نمی دید. مدام من را صدا می کرد.

دخترتان هنوز در آغوش خودتان بود؟

نه. زنی از بین مردم آمد و دخترم را گرفت؛ چون خانواده های دیگری هم آنجا بودند و بچه های کوچک هم جمع شده بودند.

رضا: خدا رحم کرد به بچه ها تیر نخورد.

چه زمانی فرد مذکور دست به اسلحه برد؟

من نفهمیدم چه شد. فقط یک لحظه به خودم آمدم و صدای تیر شنیدم. مأمور مردی که وساطت می کرد خیلی آدم درستی بود. فریاد می زد: شلیک نه، شلیک نه، تیراندازی نکنید، هی داشت اسمش را می گفت که تیراندازی نکن، تیراندازی نکن. اما آن مأمور اصلا گوش نمی داد. تیر اول را هوایی زد. فکر کردم همین است و خواسته ما را بترساند؛ اما دومی و سومی را هم زد.

سه تا تیر هوایی بود؟

نه، فقط تیر اول هوایی بود.

رضا: من صدای تیر اول را که شنیدم همان اطراف بودم، ولی جایی را نمی دیدم. صدای تیر اول را که شنیدم برگشتم به سمت صدا که تیر دوم را از پشت به من زد.

فاصله تان چقدر بود؟

رضا: حدود دو متر. وقتی تیر خوردم و جایی را نمی دیدم در شوک بودم که باز هم شلیک کرد و یک تیر دیگر هم به پایم خورد.

همین که دیدم رضا تیر خورده، من هم خودم را که مأمورها من را گرفته بودند، رها کردم و بدو بدو به سمتشان رفتم. دیدم مأمور بالای سر رضا رفت و کُلت هم دستش بود؛ ناگهان خودم را روی مرد (که روی همسرم روی زمین بود) پرت کردم و او را هل دادم و او هم به زمین خورد. زمین که خورد، دستم را مقابل لوله تفنگش گذاشته بودم. با خودم می گفتم اگر به دستم تیر بزند که نمی میرم؛ ولی حداقل تیری به سر یا قلب رضا برخورد نکند. تعداد تیرها وقتی زیاد شد، حتی فکر کردم مشقی اند؛ ولی مشقی نبودند و تیرها به آسفالت برخورد می کردند. سپس همان مردی که لباس شخصی داشت، آمد مرد با لباس نظامی را بلند کرد و رفت؛ اما مگر ول می کرد؟ افتاده بود دنبال یک زنی که از صحنه فیلم گرفته بود.

رضا: گوشی بیشتر آدم ها را گرفتند و همه چیز را پاک و موبایل ها را ریست فکتوری کردند؛ اما در اندک ویدئوهای به جامانده کاملا معلوم است که همان آقا دارد می رود دنبال خانمی که گوشی اش را بگیرد. دیگر خون از پای رضا می رفت و من هم بالای سرش گریه و زاری کردم و مردم هم همین طور دورمان بودند. اول که با هم درگیر بودیم، اصلا کسی جرئت نکرد نزدیک رضا شود. خب به هر حال مردم می ترسند دیگر، تیر است، می کشد. بعد که تمام شد و رضا روی زمین نشسته بود، همه دور رضا حلقه زده بودند و می گفتند زنگ بزنید آمبولانس و بعد مثلا می گفتند آب نخور. بعد دیدم از شکمش هم خون می رود که اینجا دیگر واقعا ترسیده بودم تیر به جای خطرناکی خورده باشد. همین لحظه ضارب که کمی مردم را متفرق کرده بود، دوباره سمت ما برگشت. ناگهان دستبند را آورد که دست رضا را ببندد؛ اما همان آقایی که وساطت می کرد، گفت دیگر دستبند نزن. مردم هو کردند که می خواهی دستبند بزنی؟

رضا می گفت می خواهی به من دستبند بزنی؟ دستش را که این طوری کرد و یک دستش را با دستبند بست و دومی را نگذاشتیم ببندد و همین جوری معلق بود. دیدم با لگد به صورت رضا زد. در تمامی این لحظات رضا تمام تلاشش را می کرد که بیهوش نشود و اتفاقی برای ما نیفتد. رضا: تو رو خدا این نحوه امر به معروف و نهی از منکر است؟ چند ثانیه بعد آن مرد آمد و دستبند را باز کرد و گفت الان آبروی مان می رود. دیگر خلاصه خیلی منتظر آمبولانس ماندیم. خودشان هی زنگ می زدند، مردم زنگ می زدند و خود مأمور (آقای لباس شخصی) زنگ زد. آمبولانس آمد و رفتیم. تکنسین های آمبولانس چشم های رضا را شست و شو دادند. رضا گفت چشم هایم دارد می سوزد. گفتند تکان نخور. با یک سرم مدام چشم هایش را شست وشو می دادند و من هم بالای سرش نشسته بودم. آنها هم تعجب کرده بودند. هی می پرسیدند گشت ارشاد هم مگر تیراندازی می کند؟

کدام بیمارستان رفتید؟

بیمارستان رسول اکرم در خیابان ستارخان؛ چون نزدیک ترین بیمارستان آن منطقه بود. ما را به آنجا رساندند. بعد از پنج دقیقه یا کمتر، تمام آنجا شد مأمور. نه لباس نظامی ها؛ همه شان لباس شخصی بودند. من پشت در اتاقی که رضا بود، ایستاده بودم و داشتم گریه می کردم. چند مرد پیشم بودند که لباس شخصی بودند؛ ولی خب از چهره شان معلوم است که آدم معمولی نیستند. نمی دانستم اصلا چه کسانی هستند. گفتم شاید همراه مریض هستند. آن موقع استرس داشتم، الان یادم می آید چه کسانی بودند. هی می آمدند می گفتند خانم، اشکال ندارد، یک وقت فیلمی چیزی بیرون ندهی ها، به خدا برایتان بد می شود و دردسر است. گفتم گوشی من را که آن مرد گرفت و پرت کرد. من فکر کردم شکسته، ولی بعدا یکی از خانم هایی که آنجا کمک می کردند و وسیله هایمان را جمع کرده بودند، گوشی را آوردند به من دادند. گفتم گوشی من را آن آقا گرفته و اصلا فیلم نگرفتم. اگر هم فیلمی بیرون بیاید، من نیستم. مردم همه آنجا فیلم گرفتند. گفت نه، اگر از طرف شما باشد فردا برای شما بد می شود. هی داشت غیرمستقیم تهدید می کرد. من به یکی از آشناهایمان زنگ زدم و گفتم من یک وکیل می خواهم. سریع تلفنی یک وکیل به من معرفی کرد. بعد وکیل شماره بازرسی کشور را داد و گفت فعلا به بازرسی نیروی انتظامی زنگ بزن و آنها را در جریان بگذار. اما بعد از تماس فهمیدم خودشان قبل از تماس من آنجا آمده بودند. نمی دانم چه کسی به آنها خبر داده بود.

یعنی از مسئولان بازرسی به بیمارستان آمده بودند؟

بله؛ همه آمدند.

خودشان را معرفی می کردند؟

اول نه ولی کمی بعد معرفی کردند. من پیش یکی از آنها رفتم؛ به پلیس نظامی که در کیوسک جلوی در است، گفتم من می خواهم شکایت کنم، کجا بروم؟ می خواهم به بازرسی زنگ بزنم. آن پلیس نظامی گفت اینها برای بازرسی هستند که آمدند و از من خواستند ماجرا را توضیح بدهم. من برای پنج نفر توضیح دادم و فقط نوشتند. کمی بعد یک آقایی گفت از طرف نماینده دادستان است و خواست اظهاراتمان را بگیرد. همسرم به هوش بود و هنوز به اتاق عمل نبرده بودندش، چیزهایی را که می دانست، گفت. بعد پیش من آمدند که هفت، هشت،10 نفر با دوربین بودند. من و دخترم مدام گریه می کردیم. می گفتند آرام باش، چیزی نیست، ما پشت شما هستیم، کنارتان هستیم و چیزی نشده. گفتم آقای قاضی! چیزی نشده؟ همسرم الان زنده است، یعنی باید می مُرد که می گفتید اتفاقی افتاده. می دانید ما این چند ساعت چه کشیدیم با این بچه؟ چه بلایی در این دو، سه ساعت سرمان آمد؟ چه چیزی به چشم خودم دیدم؟ خلاصه خیلی دلجویی کرد و گفت دخترم نگران نباش، من آمدم حرف های شما را بشنوم.

این را چه کسی گفت؟

قاضی ای که آمده بود.

نماینده دادستان بود؟

بله؛ گفت من قاضی این پرونده هستم. بازرسی هم با او بودند.

رضا: بالای سر من آمد و وقتی گفتم ما لُر هستیم. گفت من از غیرت شما خیالم راحت است. یعنی می دانست که اشتباه از طرف خودشان بود.

تا چه زمانی در بیمارستان ماندند؟

تا آخر شب که تقریبا دیگر همسرم عمل شده بود و همه مانده بودند ببینند چه می شود. چون دکترها یک حدسی زده بودند که اگر تیر به روده یا به مثانه اش خورده و رد شده باشد، مجبور می شوند روده را به سطح پوست منتقل کنند و این یعنی تا آخر عمر باید از سطح پوست مدفوع کند؛ آن هم کسی که 12 سال در تیم ملی و قهرمان بود و می خواست ورزش کند. فکر کنید دیگر ورزش تمام. برادرهایمان رسیده بودند و نگران اینکه آیا جراحی کنیم یا نه که البته راه دومی هم نداشتیم. رضا را ساعت 11، 12 به اتاق عمل بردند و سه شب بیرون آمد. پزشکان گفتند تمام شکمش را باز کردیم و گشتیم، خدا را شکر به روده آسیب نزده. تیر هم از پشت خورده و از جلو خارج شده بود؛ چون فاصله شلیک کم بود.

رضا: گفتند چهار تا تیر خوردی. من نمی دانم؛ 10 تا تیر طرف من انداخت. یکی از پشت زده، یکی از جلو زده، دو تا از پا زده. دکتر که از اتاق عمل بیرون آمد گفت خدا را شکر دو تا را درآوردیم. این را به من گفت و من شنیدم. اما فردایش که آمدیم و گفتیم ما خلاصه پرونده را می خواهیم، گفتند اصلا تیر در شکمش نبوده!! این هم باز برای ما یک ابهام است. یکی شان گفت فقط یک تراشه مانده در عضله. گفتیم دربیاورید، گفتند نه، مشکلی ایجاد نمی کند و بعدا ممکن است خودش به سطح پوست برسد و با یک جراحی کوچک دربیاید. قرار شد دو، سه روز در بیمارستان تحت نظر بماند و یک قسمت شکمش را هم پاره کرده بودند و یک شلنگ بهش وصل کرده بودند که تقریبا آن شلنگ تا 15 روز روی بدنش بود که خون آبه بیرون می آمد. فردا صبحش که من نبودم، همسرم گفت دوباره تیمی بالای سرم آمده بود. رئیس پلیس امنیت اخلاق کشور.

پلیس امنیت اخلاقی نیروی انتظامی؟

بله. امنیت اخلاقی نیروی انتظامی تهران. کلی دلجویی و معذرت خواهی کردند و گفتند نگران نباشید، خودمان پیگیر هستیم و هرچه هزینه باشد می پردازیم. آرامش کرده بودند که به کسی حرفی نزنی و ... . چون رضا در تیم ملی است، کافی بود به فدراسیون یا به هم تیمی هایش اطلاع رسانی کند. حتی می خواستند پست بگذارند که تو ورزشکار مملکت هستی نباید با تو چنین می کردند، چهار روز دیگر چطور می خواهی ورزش کنی، اما رضا گفته بود دست نگه دارید.

بعد از سه روز مرخص شدید؟

بله. عصر آن روز که می خواست مرخص شود، گفتند ما خودمان ترخیصش می کنیم. یک مأمور هم در آنجا گذاشته بودند. دو، سه ساعتی ماندیم که یک نامه از طرف همین پلیس امنیت اخلاقی آمد که به بیمارستان گفت این آقا مشکلی ندارد و اجازه دهید مرخص شود، ما با شما تسویه می کنیم.

یعنی پول را نیروی انتظامی داد؟

بله. طبق یک نامه محرمانه که از امنیت اخلاق کشور با یک ماشین فرستادند. یک مأمور هم آنجا منتظر بود که نامه برایشان آمد و بعد به ما گفتند شما مرخص اید.

بعد از اینکه به خانه برگشتید بازهم با شما در تماس بودند؟

بله. تا سه، چهار روز از یک شماره دو، سه رقمی به من، به برادرهای من و رضا زنگ می زدند و احوال می پرسیدند که آقارضا چطوره؟ مشکلی ندارد؟ بخیه هایش چطوره؟ کلا تا سه چهار روز اول خیلی پرس و جو می کردند.

از چه سازمان ها یا نهادهایی زنگ می زدند؟

مثلا آقایی به من زنگ زد و گفت از بازرسی نیروی انتظامی است. گفت اگر یک وقت کاری بود، این شماره من است و هر وقت تماس بگیرید ما هستیم. گفتیم خدا خیرتان بدهد. اتفاقا پیگیر هم بود. مثلا سر تأخیر بیمارستان زنگ می زد. اما این پیگیری ها فقط یک مدت کوتاهی ادامه داشت. 10، 12 روز که از ماجرا گذشته بود، یک شب حال رضا بد شد و کیسه ای که کنار شکمش گذاشته بودند پاره شد و خون آبه از شکمش بیرون می زد. ما به اورژانس زنگ زدیم و گفتند ما برای این مورد به منزل نمی آییم. ساعت سه شب بود. ماشینمان از یک سمت خراب بود و رضا هم که اصلا نمی توانست راه برود. دخترمان هم که خواب بود. با یک دردسری پایین آمدیم و نشستم پشت فرمان. فردای آن روز زنگ زدم به آقای ... و گفتم دیشب این طوری شده، شما گفته بودید به هر ارگانی که برویم و اسممان را بدهیم، آنها با ما بر سر مسائل درمانی حداقل همکاری می کنند، اما دیشب حتی یک آمبولانس هم برای ما نفرستادند. عذرخواهی کرد و گفت بازهم خدا را شکر که به خیر گذشته و خطر رفع شده است. بعد از این تماس هم دیگر خبری نشد.

در بیمارستان هم کسی به شما وعده همراهی و حمایت داد؟

در بیمارستان بعد از اینکه رضا از اتاق عمل بیرون آمد، ما بالای سر رضا رفتیم و یک مقدار خیالمان راحت شده بود که دیدیم دو مأمور دم در ایستاده اند. علت را پرسیدیم که مگر ما جرمی مرتکب شده ایم؟ گفتند نه، سو ء تفاهم نشود، اینها آمده اند که کسی برای شما دردسری درست نکند و برای حفاظت از شماست. بعد هم خواستند به دفتر سرهنگ ... در بیمارستان برویم. من و برادرم به طبقه پایین رفتیم که با او صحبت کنیم. آقای ... هم کلی با ما صحبت کرد و از قضا همشهری ما هم بود و دو ساعت با ما شروع کرد به زبان خودمان صحبت کردن و خاطره تعریف کردن. می گفت این یک اتفاق بود و ممکن است برای همه پیش بیاید. خیلی از ما دلجویی می کرد و می گفت نگران نباشیم. بعدتر فهمیدیم که ایشان، رئیس خود امنیت اخلاق است (فکر کنم برای قسمت غرب تهران) و آقای ضارب که رضا را زده بود نیز از نیروهای همین سرهنگ بود.

پس این گفت وگو هم با دعوت شما به آرامش و وعده حمایت گذشت؟

بله. مدام ما را به آرامش دعوت می کرد. البته برادرم خیلی گلایه کرد. می گفت بابا این مرد داشت می مرد. بچه کوچک همراه این خانواده بود. اگر تیر به قلب یا سرش می خورد، چه گِلی به سرمان می گرفتیم؟ برادرم خودش ورزشکار است و پنج طلای جهان دارد. هفت سال کاپیتان تیم پاس ناجا بود. می گفت من این همه زحمت برای این مملکت کشیدم، خواهر من را شما زیر سؤال بردید. این مردی که به او شلیک کردید، 12 سال در تیم ملی زحمت کشیده است. آدم های علاف و الکی نبودند که در خیابان ول بگردند. سرهنگ هم کلی معذرت خواهی کرد و به برادرم می گفت آقا میلاد ما از این به بعد حواسمان هست و هر وقت زنگ بزنید هستیم. ما با وجود همه ساعات سختی که گذراندیم، آرام شده بودیم و گفتیم حتما جبران می کنند. حتی شب برادرم یک پست در اینستاگرام در این باره گذاشت، ولی همسرم زنگ زد و گفت سریع بردار. فکر کنم دو دقیقه نبود که سریع پست را برداشت.

چه پستی گذاشته بود؟

شرح ماوقع بود. همین که یکی از ورزشکاران تیم ملی را در پارک زدند. همین.

هزینه بیمارستان چقدر شد؟

پنج میلیون و خرده ای. از ما فقط کارت ملی گرفتند و تا شب زمان برد که نیروی انتظامی هزینه را پرداخت کند و ما هم ترخیص شویم.

پس از آن روند شکایت شما چطور طی شد؟

ما به دادسرای نظامی شکایت کردیم و فکر می کردیم نمی گذارند حق ما پایمال شود. سؤال های زیادی از آنها کردند و من خودم سؤال ها را دیدم. گفتند نیروی انتظامی یک هفته وقت دارند که پاسخ دهند. برای تسریع در رسیدگی به پرونده نامه را آقای دالوند که وکیل ما بود خودشان شخصا به بازرسی پاوا فاتب تحویل داد. چند روز بعد که رفته بود پیش بازپرس، مشخص شد مهلت یک هفته تمام شده است و جوابی ندادند. بعد از پیگیری مشخص شد که پاوا نامه را به بازرسی فاتب تحویل داده است، به همین دلیل سراغ قاضی رفت و اینجا بود که مشخص شد آنها ادعاهایی خلاف واقع کرده اند؛ مثلا گفتند من اصلا روسری سرم نبوده یا با لباس آستین کوتاه و بدون حجاب بوده ام. که خب ما شاهد داریم این حرف ها واقعیت ندارد. من با همان لباس در ماشین اورژانس نشستم. تکنسین ها هم من را دیدند. در بیمارستان هم که کسی برایم لباسی نیاورد. بعد گفتند رضا اسپری را از پلیس گرفته بود.

رضا: همان شب بعد از این اتفاق که به بیمارستان آمده بود، همه مأمورها دیدند. ضارب اصلا 22-23 سالش بود. یک فرد ۲۲ ساله همراه با اسلحه چطور باید اطلاعات لازم برای امر به معروف و نهی از منکر را داشته باشد.

همین ادعاها باعث شده سراغ رسانه بیایید؟

وکیل ما گفت نیروی انتظامی این موارد را برای بازپرس نوشته و شما در معرض اتهام قرار دارید؛ هم به اتهام کشف حجاب و هم احتمالا تمرد نسبت به مأمور نیروی انتظامی و از طرفی احتمال دارد پرونده را با قرار عدم صلاحیت به دادگاه عمومی ارجاع بدهند. من گفتم از همان روز اول هم چند خبرنگار به من زنگ زده بودند، اما ما هم شرایط خوبی نداشتیم و هم فکر می کردیم به حق ما رسیدگی می شود.

رضا: ما ماندیم و ماندیم و هرچند که به ضرر ما شد، ولی بالاخره گفتیم چون آمدند احترام گذاشتند و خواستند حرفی نزنیم، آرام باشیم. حتی ما سعه صدرمان خیلی بیشتر از آن چیزی بود که آنها انتظار داشتند. یک ماه تمام درد و رنج داشتیم و فقط خدا به ما رحم کرد. دو هفته شب و روز خواب نداشتم. همه اش صحنه ها جلوی چشمم بود.

نابود شدم.

حتی قرار بود جلسه ای با ما بگذارند. سرهنگ گفته بود تلفنی نمی شود و باید حضوری حرف بزنیم. قرار ملاقات داشتیم ولی هرچه زنگ زدیم جواب ندادند. ما که شخصیت مان را از سر راه پیدا نکرده ایم. ما هم وقت داریم، زندگی داریم و وقتی می گویید فردا بیا یعنی فردا بیا دیگر. حتی پیامک هم به ایشان زدم که آقا! ما منتظر هستیم. قرار بود به ما یک ساعت ملاقات بدهید. حتی وکیل ما دادگاهش را به تعویق انداخت تا به این جلسه برسد اما دستمان را در پوست گردو گذاشتند. سه روز اول مدام زنگ می زدند و حالمان را می پرسیدند. سه روز با شماره های مختلف تماس می گرفتند اما به محض اینکه حال رضا کمی بهتر شد و آب ها از آسیب افتاد، ما را فراموش کردند. این شد که تصمیم گرفتیم صدایمان را از طریق این رسانه داخلی به گوششان برسانیم بلکه از این طریق صدایمان را بشنوند.

الان توقع تان از آن ارگان که حالا اینجا نیروی انتظامی است، چیست؟

اول اینکه چیزی را که واقعا بوده، به نمایش بگذارند؛ یعنی طرف مأمور خودشان را نگیرند. چیزی را که واقعیت بوده، بگویند. ما شاهد داریم؛ شش، هفت نفر از خانم های همان جا همان روز رفته بودند در کلانتری همان محل شکایت کرده بودند که اسمشان و کد ملی شان همه چیز هست. حتی دو نفرشان به پزشک قانونی رفته بودند.

ارتباطی با آنها دارید؟

شماره هایشان را دارم؛ ولی متأسفانه دو نفرشان که به آنها نامه داده بودند و به پزشک قانونی رفته بودند، گفتند که همسرمان گفته دیگر اجازه ندارید دنبال این قضیه بروید. نمی خواهم در این حاشیه ها وارد شوید و شما زن هستید و ما با شما آن لحظه نبودیم، فردا مردم یک فکر دیگر می کنند. ترسیده بودند. گفتند دیگر ما دنبال این قضیه نیستیم.

رضا: چند نفر بعد از اینکه من به بیمارستان رفتم، به پاسگاه مرزداران می روند و آنجا شهادت می دهند. کد ملی و شماره تلفن و همه چیز را گذاشتند.

شغل شما هم بعد از آسیب های جسمانی دچار مشکل شده است؟

من مربی هستم و همه درآمدم با همین کار می چرخد. حالا تا حدود یک سال نمی توانم ورزش کنم. همه جا باید با کمربند باشم. شاید دیگر هیچ وقت نتوانم در رینگ بوکس بروم. ما درخواست اشد مجازات را برای ضارب داریم.

شما درخواست غرامت هم کردید؟

صد البته. ما خیلی آسیب دیدیم. واقعا توقع داریم حق را به حق دار برسانند و حرف هایشان را پس بگیرند. واقعیت آن چیزی بوده که ما و تمام شاهدها تعریف کردیم. اجازه دهند عدالت اجرا شود.

یک شاهد عینی:بر فرض که آن زن بی حجاب بود، باید شلیک می کردند؟

یکی از شاهدان عینی که روز حادثه در پارک پردیسان حضور داشته نیز حاضر به گفت وگو با «شرق» شد.

او که پس از این اتفاقات به کلانتری مرزداران رفت و به همراه چند زن دیگر شکایتی هم تنظیم کرده است، به محض برگزاری دادگاه این پرونده نیز به عنوان شاهد در دادگاه و در محضر قاضی حاضر خواهد شد. با وجود این خواسته که تا آن زمان هویتش محفوظ بماند.

با این زن درباره آنچه دیده، حرف زدیم و توضیح داد که فضای پارک در آن چند دقیقه تا چه اندازه خوفناک شده بود: «باورتان نمی شود چقدر همه ترسیده بودند. مردم جمع شده بودند و مدام سروصدا می کردند که پلیس آن آقا را رها کند. وقتی دیگر پای اسلحه هم به میان آمد که همه مردم جیغ می کشیدند. فریاد می زدند و می گفتند جوان مردم را کشتی. خیلی ها فیلم می گرفتند و خیلی ها داد می زدند یا خواهش می کردند که این اتفاقات به پایان برسد».

او توضیح می دهد که نیروهای گشت ارشاد سعی در متفرق کردن مردم داشتند: «نیروهای آنها مدام سعی می کردند مردم را متفرق کنند. هر بار هم همان آقایی که شلیک کرده بود، به سمت مردم می دوید و عده ای دور می شدند؛ اما دوباره برمی گشتند.

خیلی ها فیلم گرفته بودند. البته همان آقای ضارب دنبال مردم می دوید و گوشی ها را پاک می کرد. حتی موبایل یک خانمی را کلا ریست فکتوری کرد که همان خانم بعدش می گفت تمام محتویات موبایلم پاک شده و دیگر اطلاعات خودم را هم ندارم».

حضور کودکان در پارک باعث شده بود نگرانی مردم از شلیک ها بیشتر شود: «نمی دانم چند تیر شلیک کرد؛ اما ما و بقیه مردمی که آنجا بودیم و خیلی ها بچه هم همراهشان بود، شانس آوردیم که آسیبی ندیدیم. پارک مملو از بچه های کوچک بود و شما تصور کنید که یکی از آن تیرها به یکی از این بچه ها برخورد می کرد و آن وقت مصیبت بزرگی به پا می شد. ما همه ترسیده بودیم. اصلا نمی فهمیدیم چرا ماجرا به اینجا کشیده است. مگر می شود مأموران گشت ارشاد دست به اسلحه ببرند؟

این خانم که لباس ورزشی ساده پوشیده بود و حتی آرایش خاصی هم نداشت و بچه به بغلش بود و به نظرم همین کافی است که مأموران در برخوردشان کمی صبوری به خرج دهند؛ اما حتی اگر فرض را هم بر این بگذاریم که یک نفر حجابش هم مشکل داشته باشد، آیا باید برای آن زن و خانواده اش اسلحه کشید؟

باور کنید فکر کنم آن روز چهار، پنج بار صدای شلیک را شنیدیم. بعضی ها تیر هوایی بودند و بعضی دیگر به آسفالت برخورد می کرد. البته متأسفانه یکی، دو تیر هم به آن آقا اصابت کرد».

اوایل سال جاری بود که شهرداری تهران اعلام کرد «جهت رفاه حال شهروندان و صیانت از زنان و مادران» برخی از پارک های تهران مطلقا زنانه خواهد شد؛ یعنی ورود مردان به این پارک ها کاملا ممنوع خواهد بود. هنوز فهرستی از اسامی این پارک ها منتشر نشده است، اما در همین میان نیروهای انتظامی فعال در حوزه پوشش و حجاب که سال هاست با عنوان گشت ارشاد در کشور فعالیت می کنند، وارد برخی پارک ها و از جمله پارک پردیسان تهران شدند.

پردیسان، پارکی بزرگ در غرب تهران است که سال هاست به عنوان یکی از اصلی ترین مراکز عمومی و رایگان ورزشی برای شهروندان تهرانی محسوب می شود.

برای مردمی که رفتن به باشگاه و داشتن مربیان خصوصی به خاطر زمان برایشان مقدور نیست یا از نظر اقتصادی به دخل و خرج زندگی شان نمی خورد، چنین پارک های بزرگی بهترین مکان برای ورزش کردن به حساب می آیند. کمااینکه در سال های اخیر هم پردیسان به اصلی ترین پاتوق ورزشکاران به ویژه صبح ها و عصرها بدل شده بود.

حالا با رخ دادن چنین اتفاقاتی مشخص نیست که رویکرد نیروی انتظامی در برخوردهای آینده اش چگونه خواهد بود.