ژیلا صادقی و تجربیات تلویزیونی اش

اجرا هماهنگ کردن آستین هزار تومانی با مقنعه رنگی نیست، اجرا کت‌وشلوار رنگی پوشیدن و شیک صحبت‌ کردن نیست، اجرا چشم‌ و ابرو و رابطه‌های آنچنانی داشتن نیست، اجرا یعنی شناسنامه شش‌دانگ و سند منگوله‌دار رسانه‌ای به بزرگی رسانه ملی که امروز با فشار دادن یک دکمه می‌توانی تمام اتفاقات دنیا را به واسطه آن ببینی، بشناسی و درباره‌شان قضاوت کنی. اجرا کودکانه یا بهتر بگویم احمقانه صحبت کردن نیست، اجرا احساس مسئولیت است نسبت به تک‌تک آدم‌ها از نوزادی که تازه متولد شده تا پیرمرد و پیرزنی که همین الان دار فانی را وداع می‌‌گویند؛ چون منِ مجری جلوی دوربین می‌نشینم و نمی‌دانم چه کسی، کجا، با چه تفکری، آینده‌ای، اصلا از چه جنسی بهترین وقت زندگی‌اش را به حرف‌های من اختصاص می‌دهد تا شاید کلمه‌ای یاد بگیرد. همین احساس مسئولیت داشتن من را وادار می‌کند به بهتر بودن، به بیشتر دانستن، به ایده‌آل‌تر کار کردن. با اجرا انگار کلیدی طلایی در دستان من است که تمام درهای قلب و افکار مخاطبان برنامه‌ام با آن باز می‌شود و شاید با باز شدن این درها، روزنه‌ای رو به آینده برای این مخاطبان باز شود.

 سوال عجیب من

قدم اول برای ورود به عرصه اجرا، خودشناسی است؛ دختر خانم یا آقا پسری که علاقه‌مند است توانایی‌هایش را در این عرصه بسنجد، ابتدا باید بداند چقدر علاقه‌مند و مستعد برای حضور در این حرفه است. بعضی اوقات که قرار است از تعدادی آدم برای ورود به این عرصه تست بگیرم، صادقانه به تعدادی‌شان می‌گویم «مثلا چی فکر کردی که اومدی سراغ اجرا؟!» جالب این‌جاست که بعضی‌های‌شان حتی موقع تست دادن به‌خودشان زحمت نمی‌دهند متنی را آماده کرده باشند، چراکه این روزها عامیانه اجرا کردن، دلقک‌بازی و لودگی بعضی دوستان، این شائبه را در ذهن آنها ایجاد کرده که ما هم می‌توانیم مجری شویم!