جردن باروز ستاره کشتی آمریکا که ۴ مرتبه قهرمان جهان شده و در المپیک ۲۰۱۲ لندن هم مدال طلا را برگردن آویخته، شروع سختی در دانشگاه نبراسکا داشته و در ایران محبوبیت بسیار زیادی دارد.
جردن باروز از هر نظر و به معنی واقعی کلمه، پسر طلایی کشتی آزاد است. این کشتی‌گیر اهل نیوجرسی ابتدا در دانشگاه به عنوان کسی که دو مرتبه قهرمانی NCAA را به‌دست آورده مشهور شد و سپس رکورد پیروزی در ۶۹ بازی متوالی برای آمریکا را از آن خود کرد تا با شروعی طوفانی پا به دنیای کشتی‌گیران بزرگسال بگذارد.
او طلای المپیک ۲۰۱۲ لندن در وزن ۷۴ کیلوگرم را با پیروزی بر صادق گودرزی کشتی‌گیر ایرانی به‌دست آورد و چهار قهرمانی پیاپی جهانی را نیز بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۷ کسب کرد.
در سال ۲۰۱۶ در اثر اتفاقی نادر در المپیک ۲۰۱۶ ریو، باروز المپیک را بدون کسب هیچ مدالی ترک کرد. با وجود تمام دستاوردهایی که در ورزش به دست آورده بود اما تشنه‌تر از قبل به روی تشک برگشت و حتی انگیزه‌اش هم برای قهرمانی‌های بالاتر رفته بود، تا این که در مسابقات جهانی ۲۰۲۱ نروژ دوباره طلایی شد.
شروعی سخت در نبراسکا
باروز با وجود سابقه عالی‌اش در NCAA دوران سختی را در کالج می‌گذراند. در سال ۲۰۰۶ بورسیه دانشگاه نبراسکا را پذیرفت و با رکورد ۱۶-۱۳ باخت سال اول تحصیلی خود را به پایان رساند. او بی‌وقفه تلاش می‌کرد و در سه فصل بعدی رکورد خارق‌العاده ۱۱۱-۶ را به‌دست آورد و جایزه «هاج» را به عنوان بهترین کشتی‌گیر آماتور آمریکا از آن خود کرد. در یکی از مسابقاتش در سال ۲۰۰۹ دچار پارگی رباط زانوی چپش شد و با اولین شکستش بعد از ۴۵ بازی مواجه شد. یک هفته قبلش به خاطر شرکت در مراسم خاکسپاری پدربزرگش مسابقه مقابل ایالت داکوتای جنوبی را از دست داد.
باروز در مورد این اتفاق می‌گوید: «اتفاقات عجیب و غریبی افتاد. به همین دلیل است که معتقدم دلیلی پشت هر اتفاقی نهفته است. به خاطر فرصتی که به من داده شد واقعاً خوشحالم. صادقانه بگویم از نظر روحی و جسمی ناراحت بودم و اوضاع برایم دشوار شده بود اما ایمانم به خدا را حفظ کردم، ایمانم به توانایی‌های مربیانم و توانایی‌های خودم را حفظ کردم، و آنقدر تمرین کردم که زانوی آسیب دیده‌ام از زانوی سالمم قوی‌تر شد. می‌دانستم فرصتی به من داده شده تا جوایز بیشتری را به خانه بیاورم. و اصلاً دلم نمی‌خواست این فرصت را هدر بدهم.»
حتی استخوان‌های شکسته هم نمی‌توانند جلوی قهرمان تشنه پیروزی را بگیرند. چهار هفته قبل از مسابقات جهانی سال ۲۰۱۳ در بوداپست مجارستان، مچ پای باروز در تمرینات شکست. اکثر ورزشکاران حتی فکر مسابقه دادن با پای شکسته را هم نمی‌کنند اما باروز نه تنها در مسابقات شرکت کرد بلکه قهرمان هم شد و این دومین قهرمانی جهانی متوالی‌اش بود. با نتیجه ۳۴-۳ به پیش رفت و در سه بازی از پنج بازی‌اش حریفانش را ضربه فنی کرد تا رکورد دیگری به‌دست آورد. در بین رقبایی که شکست داد جمله قهرمان آسیا نارسینگ یاداو و جبرئیل حسنف را که بارها قهرمان المپیک، جهان و اروپا شده بود، می‌شد مشاهده کرد. در واقع باروز در سال ۲۰۱۳ برای سومین سال پیاپی شکست‌ناپذیر مانده بود.
گاهی اوقات چیزهای کوچک تفاوت‌های بزرگ را به‌وجود می‌آورند. همسر باروز قبل از هر مسابقه نامه‌ای برایش می‌نویسد و در کفش‌های کشتی‌اش پنهان می‌کند. اولین بار باروز متوجه چنین چیزی نشده بود و روز بعد یادداشتی را که به سختی می‌شد متنش را خواند پیدا کرد. از آن زمان قانون بین‌شان این شده که باروز تا لحظه‌ای که بخواهد پا به روی تشک بگذارد نباید یادداشت را بخواند. او تمام یادداشت‌ها را نگه داشته و در مواقع سخت از آنها انرژی می‌گیرد.
جردن باروز محبوب ایرانیان است
کشتی آزاد ورزشی ملی برای ایرانیان است. حسن یزدانی که سه بار قهرمان جهان شده پسر محبوب‌شان است و باروز که قهرمانی تاریخی‌ست جایگاه ویژه‌ای در قلب‌های آنها دارد. او حتی پس از به‌دنیا آمدن فرزند دومش پتوی ایرانی هدیه گرفت و آن را بالای شومینه خانه‌اش در نبراسکا آویزان کرده است. در حقیقت باروز طرفداران زیادی در سراسر جهان دارد و ۷۶۷ هزار نفر در اینستاگرام، ۲۴۷ هزار نفر در توئیتر و بیش از ۱۵۸ هزار نفر در فیسبوک او را دنبال می‌کنند.
در ورزشی مانند کشتی که نگاه‌های ترسناک حریفان به یکدیگر بسیار متداول است، شخصیت باروز، لبخند همیشگی‌اش و انسان دوستی‌اش باعث شده تا همیشه و همه‌جا جذاب و محبوب باشد.در دنیای مردانه کشتی، تمرینات ذهنی اغلب نادیده گرفته می‌شوند، اما این موضوع در مورد باروز صدق نمی‌کند. این کشتی‌گیر آمریکایی با تجسم و ذهن‌آگاهی قادر است تا شدت ضرباتی که در طول تقلا و کشمکش کشتی به او وارد می‌شود را کاهش بدهد. خودش در این مورد می‌گوید: «شما به جلو نگاه می‌کنید و می‌گویید: ببین من می‌دانم قرار است خیلی درد داشته باشد اما من برایش آماده‌ام. ذهن‌آگاهی برای من بعد از مسابقات ریو شروع شد. تا آن زمان هرگز از احساساتم برای آرام شدن در روز مسابقات و رویارویی با شرایط دشوار استفاده نمی‌کردم. ویرانگرانه‌ترین باختم در تمام دوران ورزشم را تجربه می‌کردم و به این فکر می‌کردم که اگر می‌خواهم دوباره به کشتی گرفتن ادامه بدهم باید هم از نظر جسمی و هم روحی و روانی خودم را بهبود ببخشم.»
ارسال نظر